Witam wszystkich zapraszam na film o temacie choroby ryb (pleśniawka).Stronainternetowa : https://wildfishbednar.com/Zapraszam na TIK-TOK zostaw obserwację : Dzięki odpowiedniej zanęcie poznajemy zachowania ryb. W tym dziale będziemy podpowiadać na podstawie opinii, jakie zanęty i przynęty wybierać do określonej metody. Rybka zwana Oskar…. Astronotus Ocellatus, w Polsce znana pod nazwą – Pielęgnica Pawiooka, Oskar to słodkowodna rybka akwariowa, należąca do rodziny pielęgnicowatych. Rybka ta charakteryzuje się krępym ciałem oraz sporym otworem gębowym i dość grubymi wargami. Może ona osiągać nawet 35 cm długości. Postaram się ją wszystkim przybliżyć. Paracanthurus hepatus nazywana również chirurgiem lub cyrulikiem jest jednym z przedstawicieli rodzaju pokolców. Jest to jedna z najbardziej lubianych ryb wśród akwarystów morskich. Ryba ta pochodzi z Indopacyfiku Zachodniego. W naturze osiąga rozmiar do 31 cm. Ogólnie należy do spokojnych ryb Ślimak rogaty Clithon corona. Ślimak na krasnorosty. W warunkach naturalnych ślimak ten zamieszkuje rzeki, strumienie, kanały, ujścia oraz delty rzek na terenie Nowej Gwinei, Filipin, Indonezji, Japonii oraz Tajwanu. Wielkość ślimaka to 1,5–1,8 cm. Skorupa koloru żółto-zielonego na całej powierzchni jest pokryta cienkimi Pleśniawka u ryb, nazywana też białym grzybem lub saprolegniozą, to jedna z częściej występujących chorób ryb. Może ona zaatakować zarówno ryby żyjące w swoim naturalnym środowisku, jak i ryby trzymane w warunkach domowych, w akwarium. Na szczęście jest stosunkowo łatwa do rozpoznania już we wczesnym etapie rozwoju. Wędkowanie lub połów ryb to zazwyczaj aktywności prowadzone w bezpośrednim sąsiedztwie jezior, rzek i innych zbiorników wodnych. W trakcie tych zajęć wędkarze często spotykają się z problemem odblasków słonecznych odbijających się od powierzchni wody. Silne promienie słoneczne nie tylko mogą być uciążliwe dla oka, ale również stanowić zagrożenie dla zdrowia wzroku w Łowisko Dobrut Polska/mazowieckie to urokliwe miejsce dla wędkarzy, zlokalizowane w regionie Mazowsze. Składa się z dwóch przylegających do siebie stawów, które wzbudzają zachwyt zarówno wśród entuzjastów wędkarstwa, jak i miłośników pięknej przyrody. Na tych prywatnych łowiskach rybnych, wędkarze mają okazję do spędzenia relaksującego czasu, oddając się swojemu hobby Tetra niebieska (łac. Boehlkea Fredcochui) nazywana jest inaczej Maranką, od nazwy peruwiańskiej rzeki Maranon. Jest to niewielka ryba z rodziny kąsaczowatych, której brzuch i grzbiet są barwy oliwkowoszarej, a wzdłuż kręgosłupa przebiega piękna błękitna pręga. Boehlkea fredcochui jest rybą żyjąca w stadzie, dość ruchliwą. Gdy pojawi się w naszym akwarium narybek przez pierwsze dni żywi się on zawartością woreczka żółtkowego i trwa to maksymalnie do 5 dni. Jeżeli natomiast zauważymy, że młode zaczynają pływać po akwarium w poszukiwaniu pożywienia rozpoczynamy karmienie. Narybek najlepiej karmić pokarmem podobnym do tego, który jedzą dorosłe ppmnz. Pleśniawki to miejscowa infekcja jamy ustnej, którą wywołuje grzyb o nazwie Candida albicans. Najczęściej dotykają niemowląt i małych dzieci. Przebiegają łagodnie, nie wywołując poważnych powikłań. Same jednak nie znikają i wymagają wizyty u lekarza, który zleci odpowiednie leczenie. spis treści 1. Pleśniawki - przyczyny 2. Pleśniawki - objawy 3. Pleśniawki - leczenie 1. Pleśniawki - przyczyny Każdy człowiek w swoim organizmie ma grzyby. Dziecko może się nimi zarazić: Zobacz film: "Higiena jamy ustnej [Wirtualna Poradnia]" podczas porodu siłami natury, gdyż drożdżaki często znajdują się w pochwie (tym bardziej u ciężarnych kobiet, które są bardziej narażone na infekcje grzybicze dróg rodnych), ssąc pierś matki zainfekowaną drożdżakami, biorąc do buzi smoczek oblizany przez dorosłego, który może mieć drożdżaki w jamie ustnej, wkładając do buzi brudne przedmioty. Pleśniawki najczęściej występują u małych dzieci W normalnych warunkach fizjologiczna flora bakteryjna jamy ustnej nie dopuszcza do rozwoju grzybów. Jeśli jednak dojdzie do spadku odporności organizmu (jak to ma miejsce np. u malutkich dzieci, u których układ odpornościowy nie jest jeszcze całkowicie rozwinięty) albo zaburzenia równowagi we florze bakteryjnej jamy ustnej (np. poprzez przyjmowanie antybiotyków), dochodzi wtedy do rozprzestrzeniania się drożdżaków Candida albicans i rozwoju infekcji w postaci pleśniawek. 2. Pleśniawki - objawy Pleśniawki mogą lokalizować się w jamie ustnej dziecka: na wewnętrznej powierzchni policzków, języku lub podniebieniu. Wyglądem przypominają białe plamki ściętego mleka lub grudki twarożku. Plamki te mogą się zlewać i tworzyć zmianę o wyglądzie kożucha, która w zaawansowanych przypadkach może tapetować całą jamę ustną dziecka. Charakterystyczne jest to, że nie można ich usunąć przez ścieranie - taki zabieg powoduje krwawienie. Pleśniawki zazwyczaj mają łagodny przebieg. Mogą jednak sprawiać dziecku ból oraz utrudniać jedzenie i ssanie. 3. Pleśniawki - leczenie W walce z pleśniawkami nie należy działać na własną rękę. Konieczna jest wizyta z dzieckiem u lekarza, który przepisze leki, w zależności od zaawansowania choroby oraz wieku dziecka. Infekcję leczy się miejscowymi preparatami przeciwgrzybiczymi, np. nystatyną. Lekarz może zalecić także pędzlowanie błony śluzowej kilka razy w ciągu dnia 1% roztworem fioletu krystalicznego (gencjany) lub 25% roztworem boraksu w glicerynie z wodą. Leczenie nie jest trudne, ale należy pamiętać, aby stosować je odpowiednio długo, by nie dopuścić do nawrotu pleśniawek. Poza stosowaniem leków trzeba też pamiętać o przestrzeganiu zasad higieny, gdyż grzyb bardzo łatwo się przenosi: po każdym posiłku należy podać dziecku kilka łyżek wody, by wypłukać resztki mleka, gdy dziecko ma już ząbki, należy utrzymywać je w czystości, wyrzucić stary smoczek dziecka, kupić nowy i dbać o jego sterylność, kobiety karmiące piersią powinny obserwować swoje brodawki, gdyż i one mogą zostać zakażone grzybem; w razie pojawienia się swędzenia czy pieczenia brodawek można zastosować na nie ten sam preparat co do buzi dziecka (nie jest konieczne przerywanie karmienia). Jeżeli pleśniawki, pomimo dbania o higienę jamy ustnej dziecka często nawracają, zwłaszcza u kilkulatków, może to świadczyć o obniżeniu odporności dziecka i wymaga dalszych badań. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Izabela Lenartowicz Certyfikowany lekarz medycyny estetycznej. Prowadzi Klinikę Medycyny Estetycznej. Witajcie moi drodzy. Jak zauważyliście, dziś postaram się podjąć dość trudny i poważny temat. Choroby występujące u ryb mogą być bowiem często sygnałem, że ze środowiskiem wodnym, w danym obszarze, dzieje się coś złego. Być może, rozpoznanie chorej ryby pozwoli Wam zainterweniować, zanim jeszcze będzie za późno. Tematem tym zainteresowałem się nie bez powodu. W zeszłym miesiącu podczas kilkudniowej zasiadki, trafił mi się chory karp. Wyglądał bardzo mizernie, ponieważ na odcinku od pyska do potylicy znajdowała się dość duża narośl, która częściowo zaczynała wchodzić na jedno oko, sprawiając, że to stawało się wyłupiaste. I nie będąc weterynarzem można było stwierdzić, że za jakiś czas prawdopodobnie zaniknie u niego zmysł wzroku. Smutno było mi na to patrzeć, ponieważ był to osobnik ponad 10-letni, a więc swoje już przeżył. Po przeczytaniu kilku artykułów na ten temat stwierdziłem, że narośl była guzem nowotworowym, który może być spowodowany przez kilka czynników – (wspomniane wyżej) środowiskowe, urazowe bądź genetyczne. We wszystkich przypadkach jednak nowotwór może okazać się złośliwy, a więc dawać przerzuty i stopniowo wyniszczać organizm (tak jak u człowieka). Niestety, na guzy u ryb nie ma żadnej rady. Jeśli zdarzy Wam się złowić rybę z naroślą, nie próbujcie jej usuwać. Lepiej wypuścić taką rybę do wody i poinformować najbliższy oddział PZW (dobrze zrobić rybie zdjęcie przed wypuszczeniem).Niestety, nowotwory to nie jedyne utrapienia, z jakimi muszą borykać się ryby: PleśniawkaPleśniawka jest chorobą dotykającą wszystkie gatunki ryb. Jest wywoływana przez grzyby znajdujące się w wodzie, powstające na skutek rozkładu organizmów żywych bądź chociażby zanęty. Stąd tak ważnym jest, by nie przekarmiać ryb w niewielkim łowisku. Zalegające resztki mogą okazać się później źródłem tej nieprzyjemnej choroby. Zazwyczaj grzyby wywołujące pleśniawkę nie stwarzają zagrożenia dla zdrowia ryb. Mogą jednak zainfekować je w wyniku osłabionej odporności lub urazu mechanicznego (np. otarcia czy obicia). Słaba odporność może wynikać chociażby ze źle zorganizowanego transportu narybku, przy zarybieniach, bądź też z innego, nie pleśniawkowego, wirusowego osłabienia organizmu. Urazy mechaniczne mogą z kolei być efektem chociażby niewłaściwego obchodzenia się z wypuszczaną rybą. Rozwojowi pleśniawki sprzyja niska temperatura wody, ponieważ rany dużo wolniej się w niej goją. Pierwszym objawem pleśniawki jest biały, nitkowaty nalot na płetwach. Później choroba rozprzestrzenia się na całe ciało. Ryba staje się ospała i przestaje żerować. Prędzej czy później, prawdopodobnie umrze. Jeśli grzyb rozwinie się na skrzelach – śmierć nastąpi natychmiast. Na szczęście (w nieszczęściu) pleśniawka jest chorobą dotykającą pojedyncze rybia Ospa rybia jest dość trudna do zdiagnozowania we wczesnym stadium rozwoju. Jest wywoływana przez pasożyta rozwijającego się na skórze ryb. W zależności od tego, gdzie ulokuje się pasożyt, ryba może umrzeć szybko (skrzela), lub bardzo wolno i boleśnie. Objawem zaawansowanego stadium choroby są odchodzące od ciała, nawet kilkunastocentymetrowe płaty skóry. Choroba jest na pierwszy rzut oka podobna do pleśniawki, z tym że nie mamy tu do czynienia z białym, nitkowatym nalotem na ciele, ale z białymi plamami, a mówiąc wprost – z surowym, odsłoniętym mięsem. Rozwojowi pasożyta sprzyjają wysokie amplitudy temperatur, więc występuje on raczej w niewielkich zbiornikach, w których woda może szybko oddawać i przyjmować ciepło. Ospa rybia również może prowadzić do śmierci, lecz tak jak pleśniawka, w większości przypadków dotyczy pojedynczych Zwana jest też chorobą bawełnianą. Jak mówi sama nazwa, jest ona powodowana przez bakterie. Te, mnożą się na zainfekowanym organizmie zarówno na zewnątrz jak i zarażając organy wewnętrzne. Co ciekawe, bakterie powodujące flexibakteriozę przebywają na stałe na ciele niektórych ryb, ale infekują ich organizmy dopiero w momencie, gdy pojawiają się ku temu specyficzne warunki. Jednym z nich jest wpuszczenie ryb (np. podczas zarybienia) do zbiornika po długim, ciężkim transporcie. Z niewiadomych mi przyczyn, niektóre osobniki mogą zostać zainfekowane właśnie wtedy przez bakterie. Drugim warunkiem sprzyjającym infekcji, jest słabe natlenienie wody. Jak wiadomo, to może wystąpić rzadko, ale zdarza się, że po zejściu lodu niektóre ryby ulegają infekcji. W zbiornikach naturalnych choroba występuje rzadziej niż w sztucznych stawach hodowlanych. Jednakże, w tym przypadku jedna ryba, przy sprzyjających warunkach, może zarażać inne, stąd flexibakterioza jest bardzo niebezpieczna. Objawem tej choroby są podobne do pleśniawki. Na ciele ryb pojawia się biały nalot, przekrwione plamy, ubytki w skórze. Mogą również odpadać im łuski. Przy tym zarażone osobniki stają się ospałe i chimeryczne. Często pływają ogłupiałe, ignorując otoczenie do tego stopnia, że można by je dosłownie złapać w rękę. Podane powyżej przykłady chorób: nowotwory, pleśniawka, ospa czy flexibakterioza, występują na szczęście dość rzadko w polskich wodach. Warto na wszelki wypadek pogłębiać swoją wiedzę w tym zakresie, czytając internetowe fora czy strony poświęcone wędkarstwu, chociażby , bo informacje które tu podałem z pewnością mogą zostać uzupełnione i rozszerzone przez osoby znające się na tym temacie zdecydowanie lepiej. Równocześnie w razie zauważenia (lub złapania) wyraźnie chorej ryby, warto skontaktować się z najbliższym oddziałem PZW, i w razie potrzeby zostawić rybę i przekazać ją Związkowi/sanepidowi w celu przeprowadzenia specjalistycznych badań. W większości przypadków choroba nie będzie zaraźliwa, ale i tak, prędzej czy później, prawdopodobnie doprowadzi do śmierci zainfekowanej ryby. W tym przypadku nawet zwolennicy C&R powinni mieć na uwadze, że zabranie życia jednej rybie może w niektórych sytuacjach uratować nawet całą populację w zbiorniku. Życzę Wam jednak, abyście nigdy nie spotkali się z chorą rybą. Im mniej takich osobników w naszej wodzie, tym lepiej dla środowiska. Na koniec – nie radzę spożywać zainfekowanych bądź chorowitych ryb. Póki nie jesteście ichtiologami, rozpoznającymi „bezpiecznie” i „niebezpieczne” dla ludzkiego zdrowia choroby u ryb, lepiej nie i do usłyszenia w następnym, bardziej „wędkarskim” już artykule 🙂